Maandag 8 juni 2015, Libramont - Diest
Totaalstand 4562, bijzonder koud en een vreselijk straffe noorden wind
Hetzelfde liedje als gisteren en een vreselijk straffe wind die mij gedurende deze trip al zo vaak strafte. De beentjes gaan op en neer, de trappertjes en dus de tandwieltjes, de ketting en de bandjes gaan rond, waardoor de afgelegde afstand steeds groter wordt en de afstand tot thuis evenredig minder. Wat passeert er zo al in ruim zes weken en wat speelt er dan toch veel in die bovenkamer, want nadenken over "hoe te fietsen" is er niet bij dus blijft er zoveel tijd over om over andere zaken na te denken. Alles heel goed voorbereid en toch geconfronteerd worden met ijzige koude, vreselijke wind, maar dat staat tegenover slechts vijf minuten regen en dat was de naam regen nog niet waardig. Situaties moeten inschatten, wijzigingen aan moeten brengen, problemen moeten oplossen want er was geen weg terug dan alleen maar fietsen. Bergen, hellingen, hitte, wind en koude waren onderdeel van deze rit, waren soms zwaar, soms bijna onoverwinnelijk waarbij ik bijna brak maar niet kapot ging. De laatste dag breng ik 's avonds weer door in een hotel tegen gereduceerde prijs in Diest. Ik was gekleed in een windbrekershemd, fietsshirt en fleecevest en leed toch nog kou in een niet aflatende noorden wind. Echter met het gevoel dat ik thuis naderde was het ook alsof ik de warmte al voelde. Bob schreef, "wat eenzaam, vrijheid". Ja, zoals een vogel gebruik maakt van de wind en thermiek maar ik zal morgen ook weer blij zijn weer in de volière te zitten. De laatste avond tref ik in het hotel Lillian, een meisje uit Haarlem, die onderweg is naar Parijs en pik met haar op de markt nog een terrasje en hebben een gezellig gesprek over denken, overwegen en beslissen. Zij zou graag in Australie willen gaan wonen en werken, maar er zijn nog een aantal factoren die dat belemmeren. Maar waarom zou je je laten leiden door een verwachtingspatroon van anderen? Is het niet beter te besluiten je leven te leven want het kan maar één keer. Dinsdag de laatste dag van een super tocht en het mocht waaien en het mocht koud zijn maar ik heb genoten, maar nu ik dichter bij thuis kom voel ik die warmte waar ik naar verlang. Nog een kleine honderd kilometer.
Dankbaar dat je weer heelhuids thuis komt naar die volière waarvan gelukkig het deurtje altijd open staat.
Dankbaar dat je weer heelhuids thuis komt naar die volière waarvan gelukkig het deurtje altijd open staat.
Een beetje dwaas? een beetje veel !!
Maar : CHAPPEAU voor deze prestatie!
Een bewonderaar en een trouwe lezer van je verslagen.
Riet
Tot snel.
X
Inge
twee reacties: eerste, misschien een volgende keer andersom fietsen moet geweldig veel (wind) voordeel geven.
tweede reactie: Wilhelmien, ik zou dat deurtje van de voliere maar een tijdje sluiten als de vogel terug is in zijn kooi.
Welkom thuis !
verhalen. We zullen je mooie verhalen missen maar het is mooi geweest denk ik. De tocht was op sommige momenten bar en boos, maar Louis, hij fietste door. Petje af. Nog de laatste kilometers die waarschijnlijk heel snel voorbij gaan en dan weer lekker thuis in je vertrouwde warme omgeving. Tot gauw.
Gr. Hans en Lena
Lekker weer in je eigen bed, onder je eigen douche en niet in de laatste plaats: bij Wilhelmien.
De mentale samenvatting van je tocht die je op de voorlaatste dag aan je liet voorbijtrekken, is indrukwekkend. Sober, maar raak! Less is more, zeggen ze wel eens in de schrijfsport. Jij bewijst hun gelijk.
Ik hoorde onlangs een interview met Martijn Veltman, psycholoog en fietsfanaat, die (in percentages) aangaf waar het bij de succesvolle wielersporter op aankomt.
- talent
- conditie
- kwaliteit van het rollend materieel
- maar vooral het moreel.
Je hebt voor die twee of drie procent die het verschil maken tussen winnen en verliezen, geen doping nodig, maar moreel; de wielrenner zelf spreek van moraal. Dan stijgt hij boven zichzelf uit. Het moreel van de wielrenner krijgt een boost, wanneer hij net smoorverliefd is, of vader geworden is, of een goede vriend verloren heeft, etc.
In jouw geval zal Wilhelmien de bron van jouw morele overwinning geweest zijn. Zij gaf jou vleugels, maar ook het vooruitzicht aan dat kooitje waarvan het deurtje open blijft. Zullen we het daarop houden?
Proficiat,
Bob
PS jouw reisverslag - en ook het briefje van Wilhelmien - kreeg ik pas onder ogen toen we veilig teruggekeerd waren van de begrafenis (in de Vendée, 900 km van hier) van een goede en lieve vriendin (92 jr).
Maar we buurten nog wel eens!