Zaterdag 1 juli

De laatste dag met trein en auto. Ik had de nacht doorgebracht in een hotelletje op goed 250 meter van het Hamburg Hauptbahnhof en het zag er zwart van de mensen. Toen ik ’s morgens uitcheckte en mijn fiets naar de uitgang bracht en daarna mijn bagage, stond de receptionist al naast mijn fiets. Ik keek hem verwonderd aan en hij zei dat men dat altijd deed om er zeker van te zijn dat de fietser ook met zijn fiets zou vertrekken want twee minuten onbeheerd achter laten was “foetsie fietsie, het was niet meer Hamburg van weleer". Dan neem je positie in op het perron bij de lift waar je mee naar beneden bent gegaan en daar stopt dan ook de fietsenwagon zoals eerder aangegeven. Deutsche Gründlichkeit und Deutsche Pünktlichkeit. Gisteren had ik mijn treinreis naar Nederland niet kunnen voortzetten omdat alle fietsplaatsen in de wagon gereserveerd waren. Aangezien de trein enige vertraging had vanwege het feit dat een of andere malloot aan de noodrem had getrokken zou de aansluitende trein van Osnabrück naar Amersfoort even blijven wachten. Iedereen rent naar de lift maar Luigi met het fietsie denderde over de trappen naar het daaronder gelegen perron 12, stapte in en daarna vertrok de trein. Jammer voor de liftgangers. In Hengelo wordt er een andere locomotief voor de wagons geplaatst en we kunnen verder. Maar inmiddels stappen nog wel een aantal fietsers in ondanks dat alle plaatsen bezet waren, nee hier wordt geen rekening gehouden met reserveringen of een volle wagon. Nou dan moet je eens proberen uit te stappen in Amersfoort vanuit je gereserveerde fietsplaats, de laatste van de rij, maar inmiddels door een brutale Nederlander die zijn bagage aan zijn fiets wilde laten zitten maar verhangen, en het commentaar dat er dan wordt gegeven. Welkom weer in Nederland!!! Buiten het station aangekomen kijk ik om mij heen en hoor “Hoi pa, deze kant op” en daar stond Marcel. Voorwieltje eruit, tassen erbij en klep dicht. Direct genieten van door hem meegebracht worstenbrood en koel flesje Spa. Op naar Hilvarenbeek waar mij een warm welkom wacht door Wilhelmien. Later op de dag komt ook André nog binnen en nuttigen met zijn viertjes onze maaltijd.

Inmiddels weer geacclimatiseerd, de “trauma’s” van mij afgeschud, het normale leven krijgt weer zijn gangetje en Wilhelmien verzekert mij dat er wel wat anders in het verschiet ligt om naar toe te trappen.

Tot slot, het was kort maar heftig. Heftig, niet vanwege enorme inspanningen maar meer vanwege niet aflatende regenbuien, afgewisseld met twee dagen goed weer in Denemarken. Dank aan allen die reageerden, de fietser moed inspraken, begrip toonden voor zijn twee besluiten en wat dies meer zij. Het werd door mij erg gewaardeerd. Benieuwd ben ik of en zo ja waarheen een eventuele volgende fietstocht zal leiden maar ik denk toch eerder naar een zuidelijke dan een noordelijke locatie. Toch zou ik graag een keertje naar de Noordkaap gaan maar dan lijkt het mij waarschijnlijker dit gemotoriseerd te doen en samen met Wilhelmien.