2 juli dinsdag

Egnach - Bad Zurzach
Gereden 115 km totaal 3417 kilometer gefietst

Eerst Bauer Manser gedag gezegd alvorens te vertrekken, hij kwam per slot van rekening vanmorgen ook vragen of ik goed geslapen had. Van hieruit gaat het hoopje op hoopje af. Vanaf het moment dat ik vertrek geniet ik van het uitzicht, de bloemen langs de weg, de buizerds die vanaf elf uur van de eerste termiek gebruik maken, van de mensen die goedendag zeggen en van de koeien die nog echte koeien zijn en in de wei staan en gras eten en waarschijnlijk geen weet hebben van biologisch verantwoorde mengvoeders van de fabriek. Dan wordt er plotseling weer een doodlopende weg aangegeven, zoals ik er al tientallen heb gehad, maar dan is er altijd nog een en karrespoor voor de fietser, zoals ook deze keer. Echter dan sta ik ineens voor een stroompje, van een meter of twintig breed, waar een ijzeren plaat hangt en een soort hamer waarmee ik drie keer op een ijzeren plaat sla. Dit is waarschijnlijk twee keer te veel, want vanaf de overkant uit het niets hoor ik al: "Ich komme" . En daar komt boer Werner, vergezeld door zijn twee honden, mij met het pontje ophalen. SUPER!!!!! Hij heeft een boerderij annex pension, zalmrokerij etc. Kijk eens voor de grap op www.gertrau.ch. Als ik vraag of hij ook ontbijtjes maakt is dat in een vloek en een zucht gebeurd. En dat is maar goed ook want waar Reitsema mij van Lidle naar Coop's leidde zo gaat Benjaminse hier voor de natuur. De natuur vandaag is super en compenseert het negatieve effect van de tegenwind. Het is weer met volle teugen genieten van de natuur vandaag. Ik heb toch maar weer mijn rode boeren zakdoek op mijn kop gezet, want mijn hoofd is behoorlijk verbrand en dat doet zeer onder de douche. Na 115 km een camping gevonden in Bad Zurzach. Ik sta naast een Frans echtpaar uit Grenoble die op een driewieler ligfiets op weg zijn naar de Zwarte Zee. Inmiddels voor hen al de nodige vertalingen gedaan voor de inschrijving etc. etc. Tentje stond in 7 minuten, biertje smaakt verrukkelijk en de keuken is open. Waar heb ik dit alles toch aan te danken. Nu nog even thuis contacten, nog even met de Fransen kletsen en op tijd in het mandje. Morgen passeer ik Basel, nog zestig km en ik ben in Frankrijk, maar Vertron zal ik niet kunnen halen denk ik om morgen nog bij Fabien en Patricia te geraken.