Maandag 4 juli

Vandaag de grote dag. Gisteravond besloten mijn tentje al af te breken want het kan vannacht gaan stormen en regenen. Guido, de campingbaas, stelt voor om me te installeren op het grote bordes op de eerste verdieping, dat werd eerder wel door meerdere fietsers gedaan. Ik stop overigens al alles in mijn tassen en ga er vanuit dat als een paard staande kan slapen dan verwacht ik dat zittend te kunnen doen voor die paar uurtjes en dat lukte. Het stormde een tijd heftig en ook regende het. Om 04:45 kijk ik naar de hemel, zie vollop sterren dus dat biedt mogelijkheden voor een mooie dag. Ik zit fluitend op de fiets, nee niet van de astma maar van blijdschap. In het centrum van Chiavenna naar rechts en na 300 meter begint de klim en het gaat goed. Om 08:00 maak ik een stop voor koffie en twee briosjes bij een leuk barretje, open vanaf 05:30. Drie bouwvakkers vragen of mijn fiets elektrische  ondersteuning heeft. Nee dus, ik moet mezelf, mijn fiets en mijn bagage zelf naar boven trappen. Een van de kerels zegt al moe te worden als hij daar aan denkt. Weer in het zadel en ik trap gestaag verder. Echter een kwartier later begint het zachtjes te regenen en de wolken worden donkerder en donkerder. Het zachtjes regenen houdt op en het valt dan met bakken uit de hemel, het waait keihard, het bliksemt en het dondert. Inmiddels zit ik op een omleiding die ik wel heb gerespecteerd en schuil aan de ingang van een tunneltje. Na een half uur, het giet nog steeds, stopt er een politiewagen waarvan het zwaailicht wordt geactiveert. Oom agent vraagt of ik stukken heb of misschien ziek ben. Aardig van hem. Ik geef aan te schuilen en als het zo blijft probeer ik een bestelwagentje aan te houden om me in Madesimo af te zetten. Maar wat er ook voorbij komt het zijn slechts toeristen en dan ook nog niet eens veel met dat weer. Voor de agent vertrekt vraagt hij nog of hij mij misschien koffie moet komen brengen? Soms denk ik dat wanneer een Italiaanse baby niet meer aan de borst gevoed wordt dat deze dan aanvangt met koffie drinken. Na anderhalf uur wachten tref ik een bereidwillige metselaar om mij en mijn fiets mee te nemen naar Madesimo. Hij wil er helemaal niets voor hebben en ik zeg niet uit te stappen voordat hij 10,- euro accepteert om een pilsje te nemen. Resultaat, ik stapte uit. Jammer het is niet anders en ik neem verkleumd mijn intrek in een familie-hotelletje met een uitbater die wel begrip voor humor heeft. Morgen moet het beter zijn, hoop doet leven. Het zal mij eens meezitten!!! Val je dagen bijna van je fiets van de hitte, nu spoel ik zowat mee weg op de dag waar ik eigenlijk het meest naar uitgekeken heb. Ach ik berust erin, ik ben al gelukkig in de liefde. Maar links om of rechts om ik ga die top bereiken, dat staat voor mij zo vast als een huis. Morgen nog 18 kilometer klimmen en dan, zoals ik al eerder aangaf slechts 9 km dalen naar Splügen.