Vrijdag 22 tot en met maandag 25-062018

Het ontbijt; ham and eggs, bacon and eggs of zoet. Ik ga voor bacon and eggs. Podgorica uitgereden en de route teruggevonden op de navigatie. Montenegro uit, Albanië in, dus pas weer scannen en stempelen. Grenskantoor en omgeving worden gebouwd met Europees geld dus het mag wat kosten. Maar hoe moet dat straks functioneren op de paar vierkante meters als het nu al veel te klein is. Bij het grenscafé een cola gedronken en meteen alle belangstelling van de uitbater en zijn gasten. Waar kom je vandaan, waar ga je naar toe, hoe vind je de route etc. Even een gezellige onderbreking. Vrijwel direct na de grens is het weer klimmen geblazen. Na een 1 1/2 uur gaat het even niet meer. Ik houd een bestelwagen aan en wil vragen hoever het nog naar het hoogste punt is. Maar voor ik het weet staat mijn fiets achterin en vraagt de bestuurder of hij naar het ziekenhuis moet rijden of een dokter. Nee niet dus. Na een kilometertje vraagt de chauffeur wat ik wil drinken. Ik geef aan "water". Hij komt terug met koude cola want ik heb suiker nodig. Hijzelf, Alberto Abanio heeft bier. Na enige kilometers stap ik weer uit waar de afdaling inzet. We nemen afscheid in het "internationaals". Dan volgt er een schitterende afdaling en ik vergeet foto's te nemen. Wat is Albanië toch mooi. Na een kilometer of 20 zie ik bij een camping het gele busje staan. Ik eet er wat en besluit hier de nacht door te brengen. De volgende dag nog 30 km naar Montenegro. De nacht denk ik door te brengen in een sloepje midden in de storm. Ja Jan; met bakken viel het eruit. Gelukkig de volgende morgen geen waterschade.

Zaterdag 23-06-2018
Vanaf de camping op de pedalen. Meer dan 3 uur 10% klimmen maar de omgeving betaalde dat ruimschoots terug. Onderweg staat er een ezel in de wei en ik zie hem denken. 'Wie is hier de grootste ezel?'. Even later twee fietsers, juist, Nederlanders dus. André en Diet uit Westbroek. Één fiets op zijn kop. Wel een reserveband maar de verkeerde maat en verkeerde ventiel. Dat werd dus plakken. Detail, toen wij ons aan elkaar voorstelden en ik Hilvarenbeek zei,bleek hun dochter sinds een maand in de opvangkliniek voor verslaafden, Kasteel Groenendaal  te werken. Samen gerepareerd en weer verder. André wist nog te vertellen dat een douane aan de grens gisteren enigszins opdringerig de camping van zijn zoon aanbeveelde. Aan de grenspost om Albanië in te gaan vraagt de douane waar ik overnacht heb. Ik geef aan Selcam Cem. En hij:"En nu al hier?" Dan vraagt hij naar de prijs die ik betaald had en ik zei hem bewust één euro minder dan de 5 euro die ik betaald had. Daarna meer dan 3 uur klimmen en neem een hotelletje in Ekom-Tresnjevic waar ik 's avonds in de laatste seconde van de wedstrijd de Duitsers het winnende doelpunt tegen Zweden zie maken.

Zondag 24-06-2018
's Morgens geeft Jakšević Pedrag, een bioloog die voor de overheid een studie verricht over het vlinderbestand en die ook de Nederlandse voorzitter van de vlindervereniging kent, ene zekete Chris van Schayk, mij nog een alteratieve route, aangezien volgens hem de macadamweg naar Focà onderbroken zou zijn. Om 8:00 uur op de pedalen op een steenkoude ochtend. Door de Tara Canyon naar de Djurdjevica brug. Van de Tara rivirr was niet veel te zien door de dichte en hoge begroeiing, maar de rotspartijen.waren schitterend. Bij de brug aan gekomen de gewijzigde route gevolgd. Maar er was in dat stuk, weer klimmen, geen enkel onderkomen of camping te vinden. Als ik.het ergens vraag is dat juist bij een "café restaurant" en het blijkt ook nog een camping te zijn want er was wat gras naast de bebouwing.ik vraag om een salade en vlees. Maar dan stokt het even. De eigenaresse spreekt geen woord over de grens. Ik geef dan te kennen salade and "knor-knor or boeeeeh. Zij lachen en een andere gast niet minder en de duim gaat omhoog. Maar dan even later staat zij achter de toog en zegt neeschuddend "knor knor en boeeeh" en jaknikkend "bèèèh" waarop ik mijn duim omhoog steek. Na de maaltijd moet ik met twee broers Nicola en Zarfoko een biertje drinken en met drie woorden Engels, handen en voetenwerk en de nodige tekeningen beleef ik weer een bijzonder half uurtje. Als ik naar mijn tentje ga krijg ik nog een extra deken mee want men verwacht nachtvorst. Jongens, jongen, dat was geen overbodige luxe.

Maandag 25-06-2018

Eerst even een opmerking die Ied een van haar laatste dagen maakte:"Louis moet gaan fietsen en als hij het niet haalt hoeft hij zich niet te schamen. Ik haal het ook niet meer". Ied ten voeten uit.

Als ik 's morgens met mijn tentje bezig ben komt de eigenaresse langs gelopen en zegt "boeeeh" en maakt een melkbeweging. Nu begrijp ik ook waarom ik geen rundvlees kreeg. Zij hadden maar 1 koe. Vandaag een dikke honderd km gereden. Naar Pljevlja naar Metaljka en door naar Goražde. Een prachtige weg maar dus afgeweken van de route. Overigens wel meer kilometers. Aan de grenspost om Montenegro uit te gaan spreek ik twee Nederlanders in een omgebouwde VW bus. Zij hadden mij eerder al een keer ingehaald in een klim. Bij de grenspost om Bosnië in te gaan, een kleine 4 km verder staan we weer bij elkaar. De bestuurder maakt de opmerking dat ik niet bang ben om met 55 naar beneden te rijden met al die bochten. Waarop ik antwoord dat ik het idee heb dat afdaĺen op 4 wielen waarschijnlijk niet zijn favoriete bezigheïd was. We babbelen nog wat en ik ga verder. Ik rijd nog 20 km en neem mijn intrek in een hotel in Goražde. Kan ik weer eens lekker douchen en mijn fietskleren even goed wassen. Vandaag eigenlijk voor de eerste dag "ontspannen" op de fiets gezeten.