Maandag 9 en dinsdag 10--07-2018
10 juli 2018 - Frankfurt am Main, Duitsland
Er zijn wel eens lieden die een bijzondere sportprestatie leveren en die dan opdragen aan een bepaalde persoon. Niet dat ik een bijzondere prestatie heb geleverd, verre van dat. Maar omdat de eerste week van mijn tocht erg emotioneel verliep draag ik mijn fietstocht op aan Ied. Zoals ik eerder schreef zei zij:”Louis moet gaan fietsen en haalt hij het niet dan moet hij zich niet schamen want ik haal het ook niet meer”. De laatste week werd mijn tocht bemoeilijkt door een steeds erg opgezwollen en zeer pijnlijke voet, maar ik had me voorgenomen niet af te stappen maar “het wel te halen”.
Zondagavond bereikte ik Bolzano en moest me maandag tot ’s avonds laat bezig houden tot ik kon vertrekken met de Flixbus. Ik fietste zo wat heel Bolzano rond want lopen gaf problemen. Ik, fietste, keek rond, maakte links en rechts een praatje, at en dronk, maar dan duurt zo’n dag toch lang. En met mijn gedachten zat ik inmiddels meer bij thuis dan nog bij de tocht. De reis per bus verloopt tot nu toe perfect. Comfortabel met veel beenruimte en op geen enkele tussenstop te laat. Nee meestal 3 of 5 minuten te vroeg.
Dan de reis en de fietser. De fietser moest onderweg vaak beduidend zwaar op de trappers maar dat ging steeds beter en beter. Ik heb genoten van de geweldig mooie natuur van veel minder gekende landen waar ook vaak de contrasten groot zijn. Behulpzame en vriendelijke mensen maar door het taalprobleem bleef het contact vaak beperkt. Omdat de route in ontwikkeling is tref je er ook minder fietsers aan. Maar in totaliteit was het GENIETEN met hoofdletters. Jullie zullen vragen:”Maar zaten er geen negatieve kantjes aan”? Jazeker wel, minimaal twee. Het ongelooflijk aantal agressieve honden die op deze tocht vaak voor bange momenten zorgden. En ten tweede de route die, zeker in de Balkanlanden waar de infrastructuur beperkt is, over wegen voert met een zeer intens verkeer. Als ik straks opgehaald word door Marcel in Eindhoven zal ik na het debacle van vorig jaar ook niet fietsend aankomen, maar niet minder blij zijn om weer herenigd te zijn. De hamvraag; Zou ik na deze ervaring deze tocht nog een keer willen rijden? Dan is het antwoord nee, maar ik had deze ook niet willen missen. Tot slot. Dank aan iedereen die reageerde op mijn blogje, serieus en met een kwinkslag of de fietser moed “inschreef” of ondersteunde.
( en mooi dat je via Eindhoven :) weer thuis komt )
Je hebt het maar mooi weer gehaald.
Welkom thuis.
Ik kom binnenkort even langs.
Fijn je gauw weer te zien.
Virginia en Hennie
Ten aanzien van grimmig blaffende honden, heb ik een tip. Een vriendin van ons (ik mag haar naam niet noemen, omdat ze José heet) was ook bang voor honden onderweg. Dus kocht ze een apparaatje dat een honden afschrikkende, voor mensen echter nauwelijks waarneembare hoge toon, voortbrengt. Ze vergat evenwel om het voorwerp van een batterij te voorzien.
Wat geschiedde? Als ze onderweg een grote keffer tegenkwam, nam ze onverschrokken het apparaatje uit haar fietstas en hield dat in de richting van de hond. Daarbij moet ze zoveel zelfvertrouwen meegestraald hebben dat de hond vruchteloos afdroop.
Fijn dat je ongedeerd terugbent.
Bob