Dinsdag 3-07-2018 Sevnica, Slovenië.

Heerlijk geslapen met paracetamol, dit omdat mijn rechter voet erg zeer doet van het steeds weer geforceerd uit de clips moeten vanwege de agressieve honden. Maar was ik ook goed uitgerust? Jazeker, qua materiaal in elk geval, fiets, navi, telefoon, etc. Maar qua slapen viel te betwijfelen. Een uitgeslapen persoon neemt de route niet in tegenovergestelde richting. Ik wel, veroorzaakt door de twee kleuren op mijn scherm waarvan de witte lijn goed zichtbaar was en de paarse niet met het zonlicht. Dat kostte mij ruim 2 1/2 uur. Direct na het vertrek zie ik twee mannen in een wit/groen shirt met daarop de naam Vitesse. Achter op de fiets een rood, wit, blauwe vlag. Ik stop en zeg spontaan:"Zo mannen ook onderweg op de fiets?". Maar geen Nederlanders, maar Kroaten. Ten eerste ken ik de kleuren van voetbalclub Vitesse niet en het wapen van Kroatië ontbrak in hun vlag. Het waren Ivan en Mario voor de eerste keer op de fiets op vakantie. Na een kwartiertje babbelen weer verder maar wel in de verkeerde richting. Na de correctie de alternatieve route gevolgd waar 'Europafietsers' om vroeg om meer info te verkrijgen en dit traject als hoofdroute te gaan opnemen. Maar na enige kilometers bleek het aangegeven pontje bij de rivier al lang niet meer te bestaan. Mogelijkerwijs i.v.m. de Balkan vluchtelingenroute. Dus vandaar de weg maar vervolgd. Echter ik kom bij de grenspost aan de autoweg. Van twee beambten die hun dienst erop hadden zitten mocht ik een kilometer over de snelweg verder maar daar waren hun collega's even later niet content mee. Maaaar ik mocht door. Toen moest ik de grenspost om Slovenië in te gaan nog 'nemen'. Daar aangekomen spreek ik een vrouwelijke douane aan en leg haar de situatie uit. Echter het kwaad was al geschied. Uit alle controlehokken schoten geërgerde beambten naar buiten en schreeuwden tegen mij dat ik terug moest. Het enige wat in de de hele consternatie ontbrak, was dat er pistolen getrokken werden. De dame die ik aangesproken had en de uitleg had gedaan bedaarde de boel. Liet mijn paspoort controleren door een van de schreeuwers en zette mij met de nodige info via een 'achterom' op een parallelweg van de autodnelweg. Een omweg van nog eens 10 kilometer en vond ik de aansluiting weer op de route. Weer een ervaring rijker. Làààchen. Zo maak je toch weer eens iets mee. Neergestreken in Sevnica in Slovenië en besloen na 100 km, waarvan 25 verkeerde kilometers om hier te overnachten met mijn zere poot. Dit wordt weer een paracetamol nachtje.